Tijdens een actie van de Schone Kleren Campagne in Gent leverden ontevreden shoppers hun kleding terug in. Want kleding met een productiefout stuur je terug naar de winkel. Ook als die productiefout gaat over het ‘foute’ loon van de stikster van het kledingstuk en dus niet met het oog te zien is. Een kledingarbeid(st)er in Bangladesh verdient nauwelijks meer dan 2 euro per dag. Daarmee kan ze zelfs geen T-shirt bij Primark kopen.

Tientallen activisten beeldden een ‘tableau vivant’ uit. In een lange rij schoven ze aan bij een bureau met een retourambtenaar om de kleding met een productiefout terug te sturen. De actie eindigde met een grote hoop kleren die terug moeten naar de afzender omwille van het ‘leefbaar loon defect’.

Primark

Dat de actie plaatsvond voor de gloednieuwe winkel van Primark is uiteraard geen toeval : hun extreem lage prijzen doen veel wenkbrauwen fronsen. Primark zelf spreekt dat slechte imago tegen. Het klopt dat Primark niet de grootste boeman van de sector is, maar toch is hun business model van extreem goedkope fashion slecht nieuws voor kledingarbeid(st)ers overal ter wereld. Met zijn lage prijzen oefent Primark immers een constante neerwaartse druk uit op de prijzen in de hele sector. Voor hogere, laat staan leefbare lonen voor de kledingarbeid(st)ers is er dan geen ruimte.

In het beste geval verdienen kledingarbeid(st)ers het wettelijke minimumloon, maar zelfs dat is veel te weinig om rond te komen. In Cambodja bedraagt het minimumloon 111 euro per maand, terwijl een studie opgemaakt in opdracht van de Cambodjaanse regering een cijfer van 155 euro vooropstelt. In Bangladesh bedraagt het wettelijke minimumloon 60 euro per maand. Daar kan je zelfs in Bangladesh niet deftig van leven.

Kledingketens verantwoordelijk

De kledingketens schuiven nog te gemakkelijk de verantwoordelijkheid af op de overheden en de werkgevers in de productielanden. Het klopt dat de overheden de minimumlonen moeten verhogen en de werkgevers deze moeten respecteren. Maar dat kan alleen als de internationale kledingbedrijven afspreken om hogere prijzen te betalen voor de kledij die ze inkopen bij de productiefabrieken. Het zijn uiteindelijk die prijzen die de lonen bepalen van de kledingarbeid(st)er. De duizelingwekkende winstcijfers van H&M en Inditex (van o.a. Zara en Bershka) tonen aan dat die ruimte er is. De nettowinst van H&M en Inditex, de twee grootste ketens van Europa, bedroeg in 2014 samen 4,6 miljard euro.

En de consument? Die heeft meer macht dan hij of zij denkt. Ook als je bij de grote ketens gaat shoppen, kan je kritisch zijn. Vragen stellen aan verkopers of verkoopsters over de arbeidsomstandigheden in de productiefabrieken, achteraf een mailtje sturen met kritische vragen,… Kledingketens zijn hier echt wel gevoelig voor. Wie meer wil doen, vindt in de Gentse inspiratiegids eerlijke kledij adressen van Gentse winkels die eerlijke kleding verkopen: www.fairtradegent.be Consumenten kunnen ook hun kleding ‘virtueel’ terugsturen en zo de leefbaar loon campagne ondersteunen op www.livingwagedefect.org/nl.

Première The True Cost

Vanavond wordt voor de eerste maal in een Belgische bioscoop de documentaire ‘The True Cost’ vertoond in Studio Skoop in Gent. The True Cost is een documentaire over de impact van de mode-industrie op mensen en op onze planeet. The True Cost geeft een unieke inkijk in de levens van vele mensen die onze kleren maken. De 185 plaatsen waren enkele dagen op voorhand reeds uitverkocht.