Kleding met een productiefout stuur je terug naar de winkel. Ook als die productiefout gaat over het ‘foute’ loon van de stikster van het kledingstuk en dus niet met het oog te zien is. Een kledingarbeid(st)er in Bangladesh verdient nauwelijks meer dan 2 euro per dag. Daarmee kan ze zelfs geen T-shirt bij Primark kopen. Stuur je kledingstuk virtueel terug via www.livingwagedefect.org/nl

In het beste geval verdienen kledingarbeid(st)ers het wettelijke minimumloon, maar zelfs dat is veel te weinig om rond te komen. In Cambodja bedraagt het minimumloon 128 dollar per maand, terwijl een studie opgemaakt in opdracht van de Cambodjaanse regering een cijfer tussen 157 dollar en 177 dollar vooropstelde. In Bangladesh bedraagt het wettelijke minimumloon 55 euro. De huur van een kamer kost er gemakkelijk 30 euro per maand.

De kledingketens schuiven nog te gemakkelijk de verantwoordelijkheid af op de overheden en de werkgevers. Het klopt dat de overheden de minimumlonen moeten verhogen en de werkgevers deze moeten respecteren. Maar dat kan alleen als de internationale kledingbedrijven afspreken om hogere prijzen te betalen voor de kledij die ze inkopen bij de kledingfabrieken. Het zijn uiteindelijk die prijzen die de lonen bepalen van de kledingarbeid(st)er. De duizelingwekkende winstcijfers van H&M en Inditex (van o.a. Zara en Bershka) tonen aan dat die ruimte er is. De nettowinst van H&M en Inditex, de twee grootste ketens van Europa, bedroeg in 2014 samen 4,6 miljard euro.