Een delegatie van activisten bezocht de winkels van Primark, Zara, H&M en C&A in de Nieuwstraat in Brussel. Met een open brief en lege dozen herinnerden ze de merken aan hun beloften rond leefbare lonen en betuigden ze hun steun aan de kledingarbeid(st)ers in Bangladesh die al weken demonstreren voor een fatsoenlijk loon. Tijdens confrontaties met de politie werden er al 4 arbeiders gedood en raakten tientallen mensen gewond, velen anderen werden gearresteerd.

Vorige week kondigde de regering van Bangladesh een verhoging aan van het minimumloon voor kledingarbeiders naar Taka 12.500 (105 euro). Opnieuw een hongerloon onder de armoedegrens, waardoor de 4 miljoen arbeiders in Bangladesh de komende 5 jaar veroordeeld zijn tot extreme maatregelen om te overleven: massaal overwerken, leningen, maaltijden overslaan en hun kinderen aan het werk zetten. Al maanden eisen de onafhankelijke vakbonden van het land een verhoging tot ten minste 23.000 taka (190 euro), volgens verschillende onderzoeken het absolute minimum dat nodig is in Bangladesh.

Zijn beloftes een lege doos?
Veel merken zoals H&M, Zara, Primark en C&A hebben in hun gedragscodes bepalingen opgenomen over het betalen van een leefbaar loon in hun toeleveringsketens. Dat blijkt uit gegevens van de Fashion Checker, een website die de engagementen van kledingmerken vergelijkt met de realiteit in de fabrieken. Het aankoopbeleid van kledingmerken is rechtstreeks gelinkt aan de lonen van kledingarbeiders: betalen zij een bodemprijs aan hun leveranciers, dan is er geen ruimte voor deftige lonen.

Vakbonden in Bangladesh richtten zich daarom tot meer dan 60 grote merken die in Bangladesh inkopen: "We roepen merken op om zich publiek hierover uit te spreken, omdat merken de macht hebben om beslissingen te nemen die een directe invloed hebben op de lonen van arbeiders. We weten dat beslissingen over loonsverhogingen sterk samenhangen met de prijzen die inkopers bereid zijn te betalen," zei Amirul Haque Amin, voorzitter van de National Garment Workers Federation in oktober.

Zo goed als alle merken lieten de kans liggen om hun beloftes waar te maken. Ook hun steun voor vakbondsvrijheid in de productielanden blijkt een loze belofte, want tot op vandaag veroordeelde geen enkel merk het geweld tegen de betogers.